Het is nu al een jaar geleden dat ik de moed vond om hulp te zoeken voor de chaos die zich binnenin mij afspeelt. Aanvankelijk leek het alsof de gesprekken echt een verschil maakte. Ik voelde me begrepen en veilig bij mijn psycholoog, alsof ik eindelijk iemand had gevonden die mijn innerlijke gevecht kon begrijpen. Maar toen kwam die ene dag, die dag waarop ze aankondigde dat ze zou vertrekken naar een andere praktijk. Het voelde als een harde klap, alsof de enige persoon die me begreep plotseling uit mijn leven werd gerukt.
Ik werd overgedragen aan PsyQ in Utrecht, en daar veranderde alles. De gesprekken werden intenser en mijn gevoel van vooruitgang verdween als sneeuw voor de zon. Langzaam voelde ik mezelf afglijden, mijn masker dat ik zo zorgvuldig had opgebouwd begon te barsten. Het leek alsof ik mijn grip op de realiteit begon te verliezen, alsof de persoon die onder dat masker verborgen lag, iemand was waar ik bang voor was.
Ongeveer een week geleden, na een gesprek dat redelijk goed leek te verlopen, stortte ik volledig in. Donkere gedachten overspoelden me, gedachten die ik al 25 jaar lang niet meer had gehad sinds mijn laatste opname. Gedachten die zo angstaanjagend waren dat ik ze niemand zou toewensen. Angst en hopeloosheid overweldigden me.
Nu weet ik zeker dat ik hulp nodig heb, hulp om mezelf te redden van deze duistere gedachten en alle verschrikkelijke consequenties die ermee gepaard gaan. Ik hoop oprecht dat ik snel de hulp kan krijgen die ik nodig heb, want soms voel ik me alsof ik niet eens voor mezelf kan zorgen.
Reactie plaatsen
Reacties